Ben, kendi kendimi bütünüyle mahvettim. Artık kendimi kıyaslayabileceğim herhangi bir şey var mıdır; ahlak kuralları filan? Bana faydası olacak hiçbir ahlak kuralı yoktur artık. Hele böyle bir durumda ahlak dersleri kadar yersiz bir şey olamaz. Ah, şu kendini beğenmiş tipler! Böbürlene böbürlene sana nasihatler vermeleri! Şu anki durumumun iğrençliğini ve pisliğini en az kendileri kadar bildiğimi bilselerdi, o koca dillerini sallamaktan vazgeçerlerdi. Bana bilmediğim ne söyleyebilirler ki? Benim sorunumla ilgili ne bilebilirler ki?
daha çok anlat” dedim.
“hoşuna gidiyor mu?”
“çok. elimden gelse seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum.”
“bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?”
“gider gibi yaparız."
Sizi bir odaya kapattıklarını düşünün. Elinizi, kolunuzu, ayaklarınızı bağlamışlar. Odada sizden başka hiç kimse yok. Birçok şeyi yapmanıza engel olan bu kısıtlama sadece ve sadece düşüncelerinize gem vuramaz. Hangi şartlarda olursanız olun, en kötü işkencelere maruz kalsanız dahi düşünme özgürlüğünüze hiç kimse mani olamaz. Yaşadığınız sürece dur durak bilmeden düşünürsünüz. Düşünme yeteneğinin karşısında ne silah, ne kilit, ne de en ağır cezalar durabilir.