Sorun insanın ruhunun kutsallığıydı. Oraya çamurlu ayaklarla girmeye hiç kimsenin hakkı yoktu.
En kati felaketin aynı zamanda en katlanılmaz felaket olduğuna inanmaya nasıl da yatkınız !
Sevdiğim Angelo'nun düşüncesi hâlâ hayallerimi süslüyor, o hayalin yoksunlukla, hatta belki ümitsizlikle giderek güçlenen cazibesi, bitmek bilmez bir kederle peşimden geliyordu. Kalbimi yiyip tüketen bu ıstırabı sessizlik içinde gizledim...
Okur Takip Önerileri
Üstelik kendileriyle bağlantısız insanları ilgilendirecek fazla bir yanları da yok. Ancak benim hayatım üzerinde beklenmedik derecede korkunç bir etkileri oldu .
Dün bize büyük bir güçle etkileyen şeyin bugün hayal meyal hissedilebileceğini hatta belki yarın göz ardı edileceğini bilmek bize acı verir. Bu tatsız gerçeği nihayet kabullendiğimiz de ise iyilik ne zaman karşımıza çıksa onu tiksinti ile reddeder hükmedemeyeceğimiz bir mutluluğu paylaşmaktan uzak durur ve sık sık geçici bir karamsarlığa kapılarız.
Fark etmek acıydı ama gerekliydi.
Yaralı paramparça şarkı söyleyen kalbim
gözlerin yeryüzü ve nazlı umut
hepsi bu kadar sevgilim.
Ortadan kaybolduğumuzda geride bıraktığınız tek şey bir avuç kelimedir.
Yaptıklarımız, hissettiklerimiz, deneyimlediklerimiz sadece anlattığımız da anlam kazanan elektronikmekanik uyarım.
Hâlâ duyarım kalbimin güçlü ve öfkeli gürültüsünü.
Ama benim güzel günlerin beklediğine inandığım günler çoktan bitti. O günlermiş meğer güzel olan. Şimdi günler beni olduğum yere çiviledi. Kendi çarmıhımda sızlanıyorum.
Öyle parçalanmışız ki artık daha fazla parçalanmak ölmek demek. Ama yine de varız ve belli oluyoruz suyun üstünde.
Yaşamak her şeye rağmen bir iz bırakmaktır yeryüzünde.
-Ben de yaşadım sizin kadar!-
Ama yaraların çirkin sayıldığı bir yerdi dünya, o da güzelleşmek için gizlemişti.
