Bir kitap okudu
470 syf.
·
Puan vermedi
·
51 günde okudu
Sorun insanın ruhunun kutsallığıydı. Oraya çamurlu ayaklarla girmeye hiç kimsenin hakkı yoktu.
Okur Takip Önerileri
En kati felaketin aynı zamanda en katlanılmaz felaket olduğuna inanmaya nasıl da yatkınız !
Sevdiğim Angelo'nun düşüncesi hâlâ hayallerimi süslüyor, o hayalin yoksunlukla, hatta belki ümitsizlikle giderek güçlenen cazibesi, bitmek bilmez bir kederle peşimden geliyordu. Kalbimi yiyip tüketen bu ıstırabı sessizlik içinde gizledim...
Üstelik kendileriyle bağlantısız insanları ilgilendirecek fazla bir yanları da yok. Ancak benim hayatım üzerinde beklenmedik derecede korkunç bir etkileri oldu .
Dün bize büyük bir güçle etkileyen şeyin bugün hayal meyal hissedilebileceğini hatta belki yarın göz ardı edileceğini bilmek bize acı verir. Bu tatsız gerçeği nihayet kabullendiğimiz de ise iyilik ne zaman karşımıza çıksa onu tiksinti ile reddeder hükmedemeyeceğimiz bir mutluluğu paylaşmaktan uzak durur ve sık sık geçici bir karamsarlığa kapılarız.
Fark etmek acıydı ama gerekliydi.
Yaralı paramparça şarkı söyleyen kalbim
gözlerin yeryüzü ve nazlı umut
hepsi bu kadar sevgilim.
Bir vazgeçiş değildi bu, bir kabullenişti.
Tüm yeşillerin, tüm şiirlerin, tüm sözlerin, şarkıların sana yazıldığı açık bir haykırışdı duyulmayan.
Bir bitiş değildi bu, düşmekten korkan bir çocuğun adımlarıydı.
Bir yanılsama değildi bu, fotoğraf karesindeki gözlerinin renkleriyle birleşen umuttu.
Bir tükenmişlik değildi bu ,gözyaşlarımın içine sığınan yalnızlığımdı.
Bir elveda değildi bu ,yanılmaktan korkan bir aceminin ürkek sözleriydi.
Ve bir umut varsa sessizliği bozan adımların olsun ve umut yoksa sessizliğe sessizlik katan resimler olsun...