her şeyin düzelebilecekmiş gibi göründüğü,gelecekte parlak ve temiz bir insana dönüşeceğini sandığı, çok az bilgisi,fazla fazla umudu olduğu ve bu umudun bir gün karşılığını alacağını düşündüğü günlere özlem duyuyordu.
Her şeye karşın ayakta kalmak...isterdim.Çok istiyorum.Ama yok.Başımı bile dik tutamıyorum.Başım göğsüme düşüyor...durmadan ...durmadan.Utanıyorum Fuçik.Utanıyorum."Mutlu Son"a tek bir satır bile ekleyemedim.Kapatmalıyım yüzümü.Fuçikten gizlenmeliyim.
Yoksa birden,hiç beklenmedik bir anda içlerinden biri bıkacak mı bu tekdüze hayattan?Önce hangisi,hangisi susturamayacak içinden kopup gelen çığlıkları?
Nefise Hanım'ın şimdi alnı ak yüzü paktı ama kalbinde taş gibi bir acının ağırlığıyla yaşadığından olacak gözlerinde daima kederli bir bakış asılıydı.Hep aynı gözlerle bakardı hayata:Kazalı belâlı yolları kazasız belâsız atlatmayı,eylemekten çok eylememeyi başaranların çorak bakışı.Yaşanmamıştan çıkarılan gururun acı tacı.