Sevgilerimizi söyleyemez olduk
Göremez olduk nice güzellikleri
Yalanı öğrendik
Utanmayı öğrendik
İnandık sonraları
Bütün yaratıklardan üstün olduğumuza
Büyük zekamız
Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti
İyilik, güzellik ve doğruluk adına
Hiçbir şey kalmadı inandığımız
Aradan bin yıllar geçip
Atom parçalanıncaya kadar
Zaten paramparça olmuştu insanlığımız
İnanmak; seni düşündükçe söylediğim şarkı olmalı dudaklarımda. İnanmak; gökyüzünün en kalabalık zamanında bile görebileceğim bir yıldız olmalı. Dağlardan, denizlerden esen rüzgarlar gibi, senden gelen bir şey olmalı.