Ona ne kadar muhtaç olduğumu şimdi anlıyordum.Ben hayatta yalnız başına yürüyebilecek bir insan değildim. Daima onun gibi bir desteğe muhtaçtım.Bunlardan mahrum olarak yaşamam mümkün olamazdı.Buna rağmen yaşadımm...Ama netice meydanda ...Eğer buna yaşamak demek caizse ,YAŞADIM...
Bu akşam anladım ki ,bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş.Gene bu akşam anladım ki ,onu kaybettikten sonra ,ben dūnyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sūrüklenebilirim.