Ewîn
@Evinduygun
anestezi
istanbul
Mêrdîn, 13 Şubat 1999
46 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Yakalanıp kurşuna dizilmekten ödüm kopuyor.
Ben kitapların o sessiz dünyasında güzel Zin’i aşkını tanıdım,Siyabend’in dert ve acılarıyla karşılaştım ve Botan Miri’nin güzel kütüphanesinde oturup şiirler yazdım. Bu sessiz dünyada Ehmede Xani’nin dertlerine, umutlarına ortak oldum.
Ama öyle inanıyorum ki bu zamanın kelime ve kıssaları insanın ve insanlığın önüne aşağılık bir şey koyuyorlar.
Okur Takip Önerileri
Hasret başkaldırmadığı sürece, hasret dermansız bir ağrı olmadığı sürece, insan mutluğun pınarlarının neler olduğunu nasıl anlayabilir?
İlkel kötülük ve vahşilik genellikle fırtınalı denizin alçaklara taşması gibi yayılır.
Yeni toplumlar beraberinde yeni şarkılar getirir.
Hepimiz öleceğimizi biliriz ama öldürüleciğimiz aklımıza gelmez.
Aşk,hayatı;cinayet, ölümü sıradanlıktan kurtarır!
İşte böyle yapayalnız, bir başına, kimsesiz, çaresiz, umutsuz, ne bir çiçek, ne bir şiir, ne bir türkü…Yeryüzünde yapayalnız, sonsuzluğa uzanan beyaz bir kefenin içinde, aydınlık içinde…
Roman aydınlığı anlatmalı. Çünkü hayat zaten karanlık…
Farklı düşündüğü için bir insanın hayatını üç yıl yalnızlığa mahkum etmek...
Karar, duygularını ele vermeyen bir yargıcın dudaklarından dökülen ve bir yazarı mahkum eden, soğuk bir kaç kelime
Beklemek, gecenin karanlık perdesi altında ölümü beklemek,
Unutulmuş bir kara parçasında, dingin bir sonbahar gecesinin kör karanlığında kan dökmek için bu fırsatı beklemek...
Acaba dünya kendiliğinden mi bu kadar kederli, yoksa dünyayı bu kadar kederli yapan onun kederi mi?
Evet,gecenin rengi ve yıldızların aydınlığı, insan ruhundaki karanlık ve aydınlık gibi...
283 syf.
7/10 puan verdi
·
11 günde okudu
"Ne mutlu, ne kadar yalnız olsa da
Bugünü kendisinin kabul edene.
Ve güvenerek kendine,
'Yarın ne kadar kötü olursa olsun,
Bugünü yaşadım ya!' diyebilene. "
