İndi əsl ağrının nə olduğunu başa düşürdüm.Ağrı,özündən gedənə qədər döyülmək deyil.Ağrı,ayağını şüşə qırığı ilə kəsmək,əczaxanada yaranı tikdirməkdə deyil.Ağr,insanların öz sirlərini açmaq fürsəti əldə etmədən ölmələri və bu iztirabin qəlbi doldurmasıdır.
"Sənsiz yaşamaram,ölərəm" demə!
Sən mənə əlinlə qıyan adamsan!
"Pis gündə yanında olaram" demə!
Sən məni pis günə qoyan adamsan!
Sən indi hamıdan dandığın eşqdən,
Guya ki,oduna yandığın eşqdən
Əbədi,ömürlük sandığın eşqdən
Uzağı bir ilə doyan adamsan!
Əllərin başına döyür bəlkə də,
Daş qəlbin səsimi duyur bəlkə də,
Şeytan özü sənə uyur bəlkə də,
Demirəm şeytana uyan adamsan!
Xəlil Cibran deyir ki;
Başqa bir insanın həqiqəti, onun sənə açıqladığı deyil, açıqlaya bilmədiyi şeydir. Əgər, onu anlamaq istəsən, dediyinə yox, demədiyinə qulaq ver.
Ardınca belə qeyd olunur;
İnsan, susduğu şeylər qədərdir və bir insan insanı susduqlarından anlayırsa olduqca ruhuna yaxındır.
İndi o başa düşürdü ki, təkcə məhəbbətlə yaşamaq mümmkün deyil, yaşamaq və qalib gəlmək üçün nifrət etməyi də bacarmaq gərəkdir. Məhəbbət kimi nifrətdə insanı güclü və qüdrətli eliyə bilər.
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Qurumuş bulağam,bulanmış suyam.
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Oxunmuş nəğməyəm,çalınmış toyam.
Nə gücüm çatdı ki,səndən yapışım,
Nə gücüm çatdı ki,səndən qaçam mən.
Nə odum oldu ki,yanam alışam,
Nə sehrim oldu ki,cavanlaşam mən.
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Ömrün payız vaxtı,xəzəl çağıydı.
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Sənin gəncliyinin gözəl çağıydı.