Ozan Orkun
@Forsaa
Omuzlarınızı ezen, sizi toprağa doğru çeken zaman’ın korkunç ağırlığını duymamak için durmamacasına sarhoş olmalısınız. Ama neyle? Şarapla, şiirle ya da erdemle.
Sinema
Lisans mezunu
30 Temmuz 1994
13 okur puanı
Mart 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
238 syf.
·
Puan vermedi
·
87 günde okudu
Okur Takip Önerileri
İki ayrı yalnızlığa ortak bir yalnızlıkmış gibi bakmamak gerektiğini anlayacaklardı.
Ah, siz, sonsuzcasına uzanan yollar! Ne güzelsiniz! Kaç kez boğulmak, yok olmak üzereyken size sarıldım, sonsuz cömertliğinizle çekip çıkardınız, kurtardınız beni! Bütün o büyüleyici düşlerimi, ozanca hayallerimi hep sizlerleyken yaşadım!
Güneşin ışıklarıyla yıkanmış derin denizlerin tuzlu havasından güç alan ve sık sık maviye çalan çelik grisi gözlerinde ruh var mıydı acaba?
Hayatı boyunca sevgi açlığı çekmişti. Sevgiye hasretti. Varoluşunun temel talebiydi sevgi. Ama hiç sevgi görmemiş ve zaman içinde katılaşmıştı. Sevgiye ihtiyaç duyduğunu fark etmemişti bile. Şimdi de bilmiyordu bunu. Sadece sevginin nasıl ifade edildiğini görmüş, yüreği hoplamış ve ne kadar güzel, yüce ve muhteşem bir şey olduğunu düşünmüştü.