Gizem Demirtürk
@Gizemdmrtrk
15 Mart 1999
67 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Benim beklediğim aşk başka. O bütün mantıkların dışında, tarifi imkansız ve mahiyeti bilinmeyen bir şey. Sevmek ve hoşlanmak başka istemek bütün ruhuyla, bütün vücuduyla, her şeyiyle istemek başka. Aşk bence bu istemektir. Mukavemet edilemez bir istemek.
Okur Takip Önerileri
Geyikli Gece
Halbuki korkulacak hiçbir şey yoktu ortalıkta
Her şey naylondandı o kadar
Ve ölünce beş on bin birden ölüyorduk güneşe karşı.
Ama geyikli geceyi bulmadan önce
Hepimiz çocuklar gibi korkuyorduk
- Yalnız ne demek anlıyor musunuz?
- İyi de ne demek yalnız? Yani kimseyi görmüyor musunuz?
- Hayır, hayır, birini görmekse görüyorum, ama yine de yalnızım.
Fyodor Dostoyevski
Beyaz Geceler
Yeniden soruyorum kendime ; gerçekten yıllarını nasıl geçirdin?
En mutlu anını nereye gömdün ?
Sen gerçekten yaşadın mı ?
Bak, dünyada her şey gittikçe nasıl soğuyor, görebiliyor musun ?
Fyodor Dostoyevski
Beyaz Geceler
Etrafına bir baksana, onca insan, onca gözyaşı, onca acı, bir soluk bile alamadan koşuşturmayla geçip giden onca yaşam.
Fyodor Dostoyevski
Beyaz Geceler
Ömür Hanımla Güz Konuşmaları
Yağmur dindi Ömür hanım. Gökyüzü masmavi gülümsedi yine. Doğa aynı oyununu oynuyor bizimle. Umudun ucunu gösteriyor usulca, iyimserliğin ışığını süzüyor mavi atlasından. Ne aldanış! Bulutların rengi mavi-beyaz mıdır, kurşuni-külrengi mi yoksa?
Gökyüzünü öpmek isterdim Ömür hanım, gözlerimle değil dudaklarımla. Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşı- maktan. Delilik mi dedin? Kim bilir...Belki de yerde sü- rünmenin bir tepkisidir bu, ya da ne bileyim bilinçsiz bir aykırı olmak duygusu. Gökyüzü de olmak isteyebilirdim değil mi? Kim ne diyebilir ki?
Şükrü Erbaş
Hasretinden Prangalar Eskittim
Maviye maviye çalar gözlerin
Yangın mavisine
Rüzgarda asi
Körsem
Senden gayrısına yoksam
Bozuksam
Can benim düş benim
Ellere nesi
Hadi gel
Ay karanlık
İtten aç yılandan çıplak
Vurgun ve bela
Gelip durmuşsam kapına
Var mı ki doymazlığım
İlle de ille
Sevmelerim sevmelerim gibisi
Oturmuş yazıcılar
Fermanım yazar
N'olur gel
Ay karanlık
Ahmed Arif
Hasretinden Prangalar Eskittim
Unutmak Yok
Neredeydin diye sorma derim ki "işte öyle" Topraktan söz etmeliyim önce taşların kararttığı sürüp giden nehirden söz etmeliyim kendini yok eden.
Ben yalnızca kuşların yitirdiği şeyleri bilirim geride kalan denizi, kız kardeşimin ağlayışını.
Neden bu kadar çok bölge var? Neden bir gün
başka bir günle birleşir? Karanlık gece birikir ağızda, neden? Neden ölüler vardır? Nereden geldiğimi sorarsan kırık nesnelerle konuşmam gerekecek acı kapkacakla, kocaman hayvanlarla çürüyüp kokuşmuş ve çorak yüreğimle.
Aklıma gelenler anılar değildi unutulmuşlukta uyuyan sarı güvercin de değil yaşlı yüzlerdi boğaza sarılmış parmaklardı yapraklardan düşen damlalardı bir de: Günün karanlığı geçti gitti yaslı kanımızla beslenen İşte menekşeler, kırlangıçlar İşte bizi duygulandıran her şey İşte tatlı kartpostallar zamanla sevimliliğin el ele dolaştığı.
Ama bu dişlerin ötesine geçmeyelim artık Sessizliğin kabuğuna geçmesin dişlerimiz Bilmiyorum çünkü nasıl yanıtlayacağımı Niçin bu kadar ölü var? Niçin bu kadar çok deniz setleri kırmızı güneşin yol yol çatlattığı? Niçin gemi bordalarına vuran başlar?
Ve niçin bu kadar çoktur öpüşleri gizleyen avuçlar? Ve niçin bu kadar unutmak istediğim çok şey var?
Pablo Neruda
Unutmak Yok
