Hamdi Üzbaş
@Hamdiuzbas
Hikaye Nerede Biter, Gerçek nerede Başlar Bilinmez.”
Çok yorgunum. Beni bekleme kaptan.
Seyir defterini başkası yazsın.
Çınarlı, kubbeli, mavi bir liman.
Beni o limana çıkaramazsın...
Nazım Hikmet
Okur Takip Önerileri
Bir karavan lazım bize, sınırsız kahve ve bir sürü kitap, bir de deniz manzarası..
İçimde kıyametler kopsa da,
Ben Baharıyım yarınlarımın.
Çiçek açarım Her kışın ardından...
Nazım Hikmet
Dünya hakkında bir şey daha öğrenmişti. Su canlı değildi. Ama hareket ediyordu. Ayrıca toprak gibi katı görünüyordu ama hiç de katı değildi. Nesnelerin her zaman göründüğü gibi olmadığı sonucunu çıkardı bundan. Yavrunun bilinmeyenden korkusu, kalıtımla miras aldığı bir güvensizlikti ve yaşadığı bu deneyimle güçlenmişti. Doğal olarak bundan
Böyle her şeyin dış görünüşüne karşı sonsuz
Bir güvensizlik içinde olacaktı. Bir şeye inanması İçin önce onun iç yüzünü, gerçeğini öğrenmesi gerekecekti.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Evine dönen tutuklu İçin, yaşanan onca şeyden çıkartılan onurlu deneyim, çekilen onca acıdan sonra tanrı’dan başka hiç bir şeyden korkması gerekmediği yolundaki harika duygu.
Sana Eşitlik nedir söyleyeyim;
Herkes öldüğünde Eşittir.
Sefiller
Eğer yaşamda gerçekten bir anlam varsa, acıda da bir anlam olmalıdır. Acı da yaşamın kader ve ölüm kadar silinmez bir parçasıdır. Acı ve ölüm olmaksızın, insan yaşamı tamamlanmış olmaz.