“Andrey Yefimıç yavaş ve sakince,kimsenin yüzüne bakmadan,kasaba sakinlerinin hayat enerjilerini,kalplerini ve akıllarını kağıt oyunlarıyla,dedikodularla kaybetmelerinin acınası,hem de çok acınası olduğundan söz etmeye başladı.İlgi çekici bir söhbet yürütmeyi,okumayı,aklın verdiği keyiflerden faydalanmayı beceremiyorlardı; bunu istemiyorlardı da.