Bir fırtına yaklaşıyor, kopacak elbet.
Tan vaktinde ki bekleyiş, şafağın kendisiyle buluşacak.
İlk çığlık kıyamet zannedilecek,
mavzer sesi, en kirli olanın yüreği delip geçecek.
Duvarlar siper olacak, tüm güneşten daha sıcak yüreklere.
Aydan parlak, kadınlara..
Tan vakti, yerini bırakmayacak belki sonraya
Şafak vakti geçikecek..
İçimizdeki korku, doğuracak o direnişi.
Ve güneş, bir farklı uyanacak sabaha.
İlk çocuklar fırlayacak sokaklara,
duvarlar gülümseyerek, çiçekli resimleri bekliyor olacak..
Gün kovalayacak, diğer bütün günleri,
siyah bulutları da ayrı seveceğiz artık.
Kirli bütün fikirler temizlenecek,
cenabet düşünceler, zihinlerden silinecek.
Yeryüzünde sofraları kurulacak,
bütün bayraklar yerini gökyüzünün mavisine bırakacak.
Topraklar kanla değil! Sevgiyle sulanacak!
"Yeryüzü aşkın yüzü olacak elbet"