Şimdi hayallerinin gerçek de olabileceğini düşünebilirsin - bu berbat dünyada , düşlerinin gerçekte karşılığının bulunabileceğini.
Biliyor musun dün gece o bir ucu kırık ay sanki hep aynı yerde durdu, güneş çıktıktan sonra bile.
Kişi, inatla, hiçbir gerçekliği olduğu gibi kabullenmemekte diretiyorsa, hayal bir dünyada, hayal anılarıyla yaşamak
zorundadır.
Okur Takip Önerileri
Şimdi, sana ulaşmışken sana "en çok senin olan"ı getirmişken -gelmişken-, sende bulduğu ne?
Artık bambaşka yataklardan akacak 'düşünce' ırmağın.
Oysa, hep ona göre ayarlamıştın kendini!
Epey önce de bir kuş konmuştu kuru ağacıma:
Uçtu mu bilmem.
Duruyor da olabilir.
Kim bilir?
Yepyeni bir gelecek haritası çizeceksin şimdi bugüne dek yaşadıklarının ötesine geçen...
Ayırdedemiyorum
İçimdeki kıpırtılarla
Dışımdaki tangırtıları;
Yaptıklarımsa, hep yanılgılardan
Yanılgılar.
İşte, bak:
gidiyor o tekne
kimseyi getirmemişken!
Özlemin en yakıcı biçimlerinden biri, özleyen daha önce özlenen ile birlikte bulunduğu bir yere sonradan tek başına geri gidince, oluşur.
Keşke, burada, yanımda olsa da, yağmur birlikte yağsa üzerimize...
Özlem, görememenin yorgunluğudur...
Bir insanın gerçeği, sana açıldığı kadar değil, içinde sakladığı, sana açılamadığı kadardır.
İnsan, binlerce yıl evvel, deniz ve rüzgârın sözcükleri kendisine hediye etmesinden önce; sık ormanlar içinde kaybolan benliğini arayan, zihni karışmış bir yaratıktı.
Gündüzün güneşinin önünde özgürsün sen.
Gecenin ayının ve yıldızlarının önünde özgürsün.
Güneş, ay, yıldızlar olmadığında yine özgürsün.
Dahası, bütünüyle varlık gözlerinden silindiğinde de özgürsün.
Ama, sevdiğine kölesin, çünkü onu seversin.
Bir de seveninin kölesisin, çünkü seni sever.