Bize çocukluk acılarımızın bir benzerini yaşatacak kişileri gözünden tanır, bir de üstelik ona âşık oluruz. Sanki bir şey bizi ona doğru mıknatıs gibi çeker. Sonradan bir şeyleri anlar gibi olur, buna şans deriz, tesadüf deriz. Oysa tesadüf deyip geçtiğimiz pek çok şey aslında tesadüf değildir. Hayat onu kendi ellerimizle buldurur bize.
Sayfa 17
"İyi ki bitmiş."
Varsın, ordasın, ama yoksun... Fakat fen hiç ilerlememiş Muazzez, seni geri getirmenin formülünü bulamadık ya, bırak Nobel ellerin olsun.
Sayfa 48
"İnanamıyorduk; o da, ben de."
10 Kasım
Salı
İstanbul/Levent-ev
1989-1998
Sayfa 165
Okur Takip Önerileri
Hayır, inanmıyordum. Değişecek olsaydı değişirdi zaten. Bana söz vermelere kalkmasını da istemiyordum. Evet, beni seviyordu, ben de onu seviyordum. Buna karşılık değişmesini beklemiyordum artık. Söz vermelerin zamanı çoktan geçmişti. Hepsi de tutulmayan sözlerdi. Yerine getirilmeyen ve asla getirilmeyecek sözler.
Sayfa 145
En sevdiğim yeri.
Adam:"Beni gözünüzde büyütmeyin."
Kadın:" Kadınlar bunu hep yaparlar."
Sayfa 80