İnsanlığımdan utanıyorum, siz orda ölürken burada öylece durmaktan utanıyorum. Siz ölürken sessiz kalınıyor ya! En çok da bu çağda olmaktan utanıyorum...
“…ileriye atılmayan her adımın insanı geriye götürdüğünü ve yaklaştırmayan anların muhakkak uzaklaştırdığını bir şekilde seziyor ve içimde sessizce yanan, fakat günden güne büyüyen bir endişenin yer etmeye başladığını hissediyordum.”
“Sapsarı kesilmiştim.Kalbim hızla atmaya başladı.Kim olursa olsun, bir insanın yaşamakla ölmek arasındaki büyük köprüde çabalaması korkunç bir şeydi..”
“Fazla samimiyet, saygıyı azaltır. Çok sevgi, nankörlük getirir. Çok iyilik, suistimal edilir…
İnsan ilişkilerinde çok’lar sıkıntılı… Denge esastır...”