Zaman zaman ətrafınıza qarşı həssaslığınızı və diqqətinizi itirdiyiniz olur? Sadəcə insanlara ayaq uydurmaq məqsədi ilə onların hiss və duyğularını təqlid edirsiniz?
Zweig'dən oxuduğum neçənci əsərdir bilmirəm amma yenə də nəfəs-nəfəsə qısa zamana bitirdiyim bir əsər oldu. Yazı üslubu, təsvirlərin genişliyi, cümlələrin dolğunluğu və o haradan gəldiyini bilmədiyim yoğun bir hiss nəfəsimi kəsdi doğrusu.
Əsərdə ətraf aləmdən, yaxınlarından, dostlarından təcrid olunmuş bir adamın yenidən yaşamın o yoğun duyğularını necə kəşf etdiyini oxuyuruq. Əvvəlcə o donuq ifadəsi və vecsizliyi ilə dəhşətə düşüb, daha sonra içində yenidən yaşıllaşan insanlığı və onun bütün iç dünyasına təsir edən cümlələri ilə həyəcan keçiririk. Bütün bu gedişat, kitab qısa olsa da insanı yorur.
Özünü ölü hesab edən heç bir şeydən keyif, həyəcan və s. duyğular almayan baş obrazımız, bir gün qəribə günahkar bir davranış nəticəsində içində nələrinsə alovlandığını, artıq keçirdiyi hisslərin təqlid deyil real olduğunu görür. Bu adamın qısa amma köklü dəyişimi məncə çoxlarının yoluna işıq salacaq.