ray bradbury'i çok seviyorum. mars yıllıkları, uğursuz bir şey geliyor bu yana romanları ergenliğimi hatırlatıyor bana, o kaygısız tek derdimin kadıköy'e gidip kitap almak olduğu zamanları. fahrenheit 451 i de okumuştum o yaşlarda pek bir şey anlamamıştım, nerden bileyim yıllar sonra o romanın hayatımızın gerçeği olacağını?
çevirmenin hakkını yemek istemem ama eskiden ray bradbury romanlarını barış emre alkım çevirirdi ve o şiirselliği birebir yansıtırdı. orijinallerinden karşılaştırıp hakkını vermiştim kendisinin, şimdi ne hevesim var ne zamanım var böyle bir şeye.
bu yüzden bazı hikayeler çok sürükleyici olsa da bazıları eee bu ne anlattı şimdi hissiyatı verdi bana. yazarın ruh hali bana geçmedi, belki de yaşlandım, yıldızlar başka dünyalardan bize açılan pencereler değil de ağırlıklı olarak hidrojen ve helyumdan oluşan karanlık uzayda ışık saçan, gökyüzünde bir nokta olarak görünen plazma küreleri artık zihnimde.
ama yine de ray bradbury, yine ithaki, eski günlerin hatrına dokuz yıldız tabi.
Hakan Öztürk
