Yeliz
@Karamelek241
18.04.2014 "Ölüm sessiz bir çığlık gibidir."
Kocaeli
29 Ekim 1994
552 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, mutlaka bir kadını gösterir.
Sayfa 14 - NanaKitabı okudu
Dört duvar bir çatıyı evin yaparsan altında kalırsın. Bir insanı evin yaparsan, evin üzerinden geçebilir bile, işte o zaman ölümü diler sağ kalırsın.
Bedenini ruhuna kafes etme.
Okur Takip Önerileri
Ama ben senin sessizliğinden darbe aldım.
Babamın gidişi kanatlarını kaybetmiş bir kuşmuşum hissi veriyor bana. Derinden kesilen bir tırnağın parmağa verdiği hissizliği çoğunuz bilirsiniz. Parmağınızın bir nesneyi kavrayışını yitirirsiniz âdeta. İşte omuzlarımda, ruhumda beni özgürleştiren o parçam, kanatlarım yerinden sökülmüş gibiyim.
“Birine olan kırgınlığın, kızgınlığın üzerine çok düşünme. Düşünce her duyguyu hak ettiğinden fazla büyütür.”
Kızgınlıkla, kırgınlıkla dolu kalbim neden senin yerine birini koymak istemiyor?
Önemli olan ne kadar güçlü vurabildiğin değil, önemli olan o darbeyi yedikten sonra ileriye doğru gitmeye devam edip etmediğindir. Kaç darbe alıp hayatta yoluna devam edebiliyorsun? İşte kazanmak böyle bir şey! Kendine inanmaya başlayana kadar kendine ait bir hayatın olmayacak!
Hayat yazıları silik, cadde ve sokak isimleri eksik, yıpranmış bir şehir haritası gibiydi. Hangi sokak, hangi yol ayrımı, hangi kaldırım nereye çıkar, bilemeden yol alıyordu insan.
İnsanı, içine akan yaranın kanı öldürüyor. Dışarı akan o kanı gören varsa anlıyor hâlinden. Ağlıyorsan, inliyorsan şanslısın demek ki, elinden tutan, yarana derman olan mutlaka bir yerden çıkıyor karşına. Unutuldum sandığında bile asla unutmuyor seni bu dünyaya yollayan. Bir parçanı alıyorsa iki parça veriyor sonunda. Her ilaç bir parça zehirden oluşuyor. Bu yüzden içindeki acının dışarı çıkanı bir başkası için derman oluyor.
Ne tuhaf... İnsan üzüntüsünün, acılarının üzerine düşündüğü kadar düşünmüyor mu acaba mutlu olduğu anları? Ya da mutsuzluğun ve mutluluğun zaman akışı aynı değil. O yüzden, mutsuzken akmayan zaman, mutluyken bir çırpıda geçiveriyor.
Herkes kendine özel hikâyesinin içinde ya kayboluyor ya da geleceğe kalacak bir sonuca doğru yol alıyordu.
Alınganlığım hayal kırıklığımdandı aslında.
Yaşarken bir arada görmek için ömrünü vermeye hazır olduğu insanlar, ömrünün sonuna tanıklığa gelmişti.
Kimse gelip bir başkasının hayatını değiştirmez, değiştiremez. Kimse bir başkasının öyküsünün sonunu yazamaz.