Nihan Kaya’nın okuduğum ilk kitabıydı ve sanırım ilk olarak kalmayacak. Kitabı çok beğendim, çok kapsamlı ve aydınlatıcı bir kitaptı. Kitapta ilerledikçe ufkumun açıldığını gördüm. Anne-babamın bana ben çocukken davranışlarını ve benim de çocuklara olan davranışlarımı sorguladım. Bu konuda bayağı bilinçlendim ve bu beni çok mutlu etti çünkü anne- babamın hatalı davranışlarını görmeme, sorgulamama vesile oldu ve bunların sebebinin ben değil anne-babamın kendi çocukluk travmalarından olduğunu anladım. Anladıkça ferahladım ve bir mutluluk geldi çünkü hiçbir çocuk suçlu değildir. Kendimin çocuklara olan davranışlarıma gelirsek hiçbir zaman hatalı yaklaşmadım ve davranmadım da (bu kadar da iddialıyım). Onların her zaman saygı duyulması gereken bireyler olduğunu düşündüm ve onları hep çok sevdim. Sanırım bu insanın içinden gelen, nasıl doğru davranılması gerektiğini bilme dürtüsünden geliyor. Velhasıl kitap çok şey kattı, iyi ki okumuşum diyorum.
