Dostoyevski "İnsancıklar" adlı kitabında: "Çok tuhaftı, ağlayamadım. Ama ruhum paramparça olmuştu." diyor. İnsanın içine atmasının, güçlü görünmeye çalışmasının en yorucu hali bu olsa gerek...
"Kimseyle hiçbir konuda yarış halinde değilim. Kimseden akıllı, kimseden güzel, kimseden iyi olma gibi bir iddiam yok. Kimse için en değilim. Daha değilim. Bu devasa iddiasızlığın bana verdiği özgürlüğün hastasıyım."
Bir şeyden ya da kişiden ayrıldığın zaman, neden benim hayatımdan gitti demek yerine zaten en başında da benim hayatımda değildi, geldiği yere geri döndü diye bakabilmek insana iyi hissettiriyor.
İnsanlarla tanışmanızın her zaman bir nedeni olacaktır.
—————————————————
Ya onlar hayatınızı değiştirecek ya da onların hayatını değiştirecek kişi sizsiniz.