Hayat bu, hayat der ki;kimi ölür,kimi doğar, kimi evlenir. Bizde boyuna yaşlanıyoruz. Degil yıllar günler bile birbirine benzemiyor . Ne iştir bu .keşke bugün tıpkı dün gibi dün de tıpkı yarın olsa ne güzel olurdu… İnsan düşündükçe kötü oluyor…
Oysa şehirler de insanlar gibidir,geçmişlerini unuturlarsa ,tarihlerinden koparılırlarsa kişiliklerınden de koparılırlar. Hiçbir özellikleri kalmaz . Birbirine benzeyen sıradan insanlar gibi olurlar…
İnsanı insan kılan neydi ?
Yaradana olan sevgi, insan sevgisi, hayvan sevgisi...
Ya da bunların beslediği duygularımız; cömertlik, acıma, hoşgörü, yardımlaşma...
Cidden insan bunlar olmadan nasıl yaşayabiliyordu…
"Belki de tükenmişimdir.. Bir şeyler yapacak, bir şeyler için uğraşacak çabayı kendimde bulamıyorumdur.. Benim de emek vermeden güzel giden şeylere ihtiyacım vardır.. Hep ben yorulmak istemiyorumdur. Yeniden inanmaya ihtiyacım vardır.. Beni bana geri vermek istiyorumdur..."
Efendim bazen düşünüyorum da ne istedilerse yaptık.Soruyorum o zaman
Biz neden kaybettik ?
Olric bize ait olan hayatı, başkalarını memnun etmek için harcamaya devam ettikçe kaybedeceğiz…
Kimse kimseyi bilemez.Çünkü herkesin anlattıklarının bir kısmı kurgudur, kimi daha az ,kimi daha cok.
“İnanın bana , hayatın tek gerçek yanı kurgudur , yani hikayelerde anlatılanlardır ."