Melek nur Ay
@Meleknur_
Bu metin İngilizce dilinden otomatik olarak çevirilmiştir. Orjinali Göster
instagram.com/huzurkitap20?ig...
threads.net/@huzurkitap20
pin.it/2qCPwGU
Sanki bir yerlere sıkışmış kalmışım da çıkmak için çırpınıyor gibiyim.
"Fazlalıkmış gibi hissettim ve susmayı
seçtim.Fotoğrafçı
21 Ağustos
2287 okur puanı
Temmuz 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Gündelik hayatı yaşarken her yaptığımız şeyin son olabileceğini, bunun bir kere daha tekrarlanmayabileceğini idrak ediyoruz. Bu son olabilir diyoruz. Ama bir kere daha son yanılsamasıyla sonluluk fikrini yumuşatıyoruz. Ta ki ölüm gelene kadar... Ölüm belki de bir kere daha sonun artık yaşanmayacağı bir anı temsil ediyor.
Sayfa 14Kitabı okudu
Sıkıntılıbir dünyanın sonunda nasıl gazete okuyabiliyordu insanlar? Ölümün gölgesi altında nasıl mutluluk oyunları oynamaya tevessül edebiliyor, güneş gibi parlayan portakallar yiyorduk?
Sayfa 13Kitabı okudu
Herkes hayatın bir sonu olduğunun idrakindedir ama çok az insan bu idrakle günlük yaşamını tanzim eder, düzenler
Sayfa 13Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Lakin herkes öleceğini bilir ama çok az insan öleceğini bilerek yaşar.
Sayfa 13Kitabı okudu
İnsanın bu dünyadaki yaşamı vadeli bir yaşam. Hepimiz hayatın bir gün biteceğini biliriz.
Sayfa 13Kitabı okudu
Sıkıntılı bir dünyanın sonunda
gazete okuyor insanlar,
aldırışsız insanlar güneş gibi parlayan
portakallar yiyorlar.
Sayfa 13Kitabı okudu
Benzer sahneyi defalarca yaşadığımı unutuvermiştim işte. "Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür" sözü ne kadar haklıydı.
Sayfa 12Kitabı okudu
Yakmak üzereydim ki bu şehri, hâtıraların
Sağnak bir yağmur gibi boşandı üzerime
Karanlık bir koridor açıldı önümde; anlayamadım
Yorgun ve güzel bakıyordu gözlerime, ıslak ve kırgın
En nazenin türleri açmıştı papatyaların
Hâtıralarınla virandı içim; kuşlar kanatıyordu gönlümü
Onda umut, bende yalnızlık büyür
Ne dünya sonsuzluk, ne ben dehâyım
İçimde sadece şairler uyur
Bu yorgun bir alev damlası değil
Büyük yangınların habercisidir
Beyaz bir buluttan bir gün ansızın
Bir karanfil düştü parmaklarıma
Dağlar, zaman, insan, sesler vek okular yerli yerinde duruyordu.Kalbiyse o kuşların kanatlarıyla hayalindeki şehirlere yol alıyordu... Yererguvanlarının başında uyuyakaldığını ve uyandığını sandı. Oysa olanlar ne uyku ne hayal ne de rüyaydı.Kuşların kanatlarına takılan saf bir duaydı sadece..
Sayfa 16Kitabı okudu
özüne bırakıp utancın, sevgisizliğin, umutsuzluğun koyu rengini göğüslerine saklayarak uzaklaşıyorlardı...
Yine sustu ve uyandı.