Öyle bir ironiki kitabı okurken hem gülüyorsun hem bir damla bırakıyorsun. Oğuz Atay mizahı denilen bir kavram var ki Tutunamayanlar’ı, Tehlikeli Oyunlar’ı okurken de iliklerime kadar hissetmiştim. Oyunlarla Yaşayanlar ‘da da bu hisse kapıldım... Öyle güzeldi ki özellikle Coşkun’un ölüm olgusuna değindiği kısım.
Oyunlarla Yaşayanlar 2019’un hayatımdaki tanımı gibi...
Yaşadıklarıma bakınca bu oyun bildigin oyun diyorum.... kimi zaman oyun olamayacak kadar güzel diyorum Ne içindeyim ne dışında....
