Belki de bir zamanlar kanatlarını açıp havada süzülürkenki özgürlüğünü hayal ederek karanlık bir kafeste oturan, tüyleri tarazlanmış iri ve boz bir kuş gibi öylece duruyordu... Stefan Zweig
Üzüntünün bir gereklilikten çok, alışkanlığa dönüştüğü bir zaman, eninde sonunda geliyor ve saygısızlık gibi görünse de dudaklarda gezinen gülümsemenin kayboluşu sonsuza kadar sürmüyor.