Necla Öner
@Neclaonr_
Maviye Aşık
İstanbul
22 Temmuz
179 okur puanı
Kasım 2022 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Neden bu kadar kötümsersin dedim.-Sen neden değilsin dedi.
Geçmez, biliyorum.
Ben düşmedim, bir yerlerimi kesmedim, kolum kırılmadı.
Ben kötü bir hastalığa yakalanmadım, kabustan uyanmadım.
Bendeki yara değil; kesik, kırık, korku...
Öyle bir şey değil.
Bendeki sürekli boşluktan düşüyormuşum hissi,
Devamlı koşuyor ama bir yere varamıyormuşum gibi.
Bu geçmez!
Neden böyleyim? Ve neye dönüşeceğim? Sürekli, kendime bundan sonra ne yapacağımı soruyorum. Hep aynı soruyu. Yüz kez. Bin kez. Kendimi defalarca buluyor, defalarca kaybediyorum. Aynaya bakıp kendimi tanıyamamak, kendi anılarımı sanki başkası yaşamış gibi anlatmak, hiçbir şeyde kayda değer bir varoluş nedeni bulamamak o kadar korkunç ki. Ve bir şey fark ettim. Hiç kimseye hiçbir şeyi tam olarak anlatamayacağımı keşfettim. Çünkü benim için ölüm kalım meselesi olan, diğerinin gözünde toz kadardı. Varlığıma nedensizlikten dolayı delirdim ben. Hiçbir varolma nedenini kendime yakıştıramadığımdan. Gerçekten de bu insanlarla aynı çağda yaşamıyordum.
Okur Takip Önerileri
Derinlerde,bedenimin gözle görülmeyen bir yerindeki derin yaradan kaynaklanan dayanılmaz bir sızıyla uyuşmuş gibiyim.Tüm beyin hücrelerim işlevini yitirmiş.Duygularım benden bağımsız,benim dışımda,bir bilinmeze doğru doludizgin yol almakta...Bedensel ve ruhsal,amansız bir savaşımın ortasındayım.
Öcünü aldın Piraye.
Gururun ağır bastığı yerde,diğer tüm duyguların yerle bir olması kaçınılmaz belki.
Ama şöyle bir yokla kendini.Şu andaki zafer sarhoşluğundan sıyrıldığında da böyle gülebilecek misin?
Bu tür savaşımların kazananı olmayacağını bilmen gerek.
Yıkılmışlıkta senin de ondan kalır yanın var mı?
Nazım da o sevda yüklü dizelerini eliyle bir kenara itip daha sıcak bulduğu kollara koşmamış mıydı?
Vazgeçmedim, ama yoruldum artık. Beni görmen için, beni sevmen için, eskisi gibi olmak için... Kısaca çabalamaktan çok yoruldum. Üstelik bir karşılığınıda hiç göremedim.
Tek bir şiirin peşinde koşmayacak kadar büyüdü. Dizelerini yüreğinde taşımayı öğrendi.
"Seni tanıyamıyorum artık derken ne kadar da haklıydın. Ben de seni sevdikten sonra kendime rastlamadım hiç."
"Önemli olan yüzün değil, yüzündeki ifade; sesin değil, söylediklerin; bedeninin görünüşü değil, bu bedeni nasıl kullandığın. Sen, kendin güzelsin."
Zaten insanlar mutsuz olmadıkça başkalarının mutsuzluğunu anlamıyor.
Büyük acılarla yara almış insanlara, ”Zaman her şeyin ilacıdır” lafı küfür gibi gelir.
