"İnsan hayatının ömrü bir nokta, varlığı değişip durmakta, duyuları buğulanmış, vücudu tümüyle çürümeye haiz, pek mühim ruhu bir damla nefes, talihini öngörmesi zor, bırakacağı iz belirsiz... Peki ona bu hayatta yön gösterecek ne var? Yalnızca ama yalnızca tek bir şey, Felsefe."
Marcus Aurelius/ Kendime Düşünceler
"Çünkü kendisini bilmeyen hiçbir şey bilmez, oysa kendisini bilen aynı zamanda çoktan herkesin derinliği konusunda bilgiye erişmiş olur."
Bir toplumda en hayran olunan ve en iğrenilen tiplere baktığımızda, başka bulgular üzerinden nadiren görebildiğimiz bir şekilde, ortalama bir insanın kendisinden beklentilerini ve kendisi için yeşerttiği umutları görebiliriz.
Okur Takip Önerileri
Mutsuzluk, yaşama katılacak yürekliliği gösterecek yerde, insanın kendi içinde ürettiği ve gerçek dünyayla ilgisi olmayan duygularla yoğrularak kendini yaşamaktan kaçınma sonucu yaşanan bir olgudur. Mutsuz insan, kederine karamsarlık, sevincine kaygı katar, gerçeğini doyasıya yaşayamaz. Çünkü kendine karşıdır.
Birçok insan belirli bir olay gerçekleşirse mutlu olacağı yanılgısındadır. Mutluluğun kendilerini bulmasını bekler ve mutluluğa "bir şeyler yaşanarak" ulaşılabileceğini göremezler. Bir şeyler yaşamak, bir şeylerle " birlikte yaşamak" anlamına gelir.
... dış dünyadan uzun süre soyutlanmış kişilerin yarattıkları içsel yaşantı giderek öylesine canlanır ve yoğunlaşır ki, gerçek insanların bulunduğu bir çevreye uyum sağlamaları ve içsel dünyalarını yeniden düzenlemeleri zaman alır.
Gerçek yalnızlık her insanı korkutur. Buna karşılık, yalnız kalmaktan korkmak bir insandan diğerine farklılık gösterir. Kimi insan için bir bozkırın sonsuzluğunu seyretmek bile ürkütücü duyguların yaşanmasına neden olurken, bir diğeri için doğa ile baş başa kalmak doyurucu bir yaşantıdır.
Çalışma tutkusu olan insanlar kendilerine sahip çıkamaz, davranışlarını gerçek isteklerine göre yönlendiremez ve işleri tarafından yönetilirler. Bazıları yaşamayı öylesine öğrenememişlerdir ki, hafta sonu geldiğinde bunalıma girerler.
Aslında, başkalarını küçümseyen insan, kendisini de küçümseyen, dolayısıyla küçümsenmekten korkan biridir.
Eğer bir insan, abartılmış bazı davranışlar gösteriyorsa gerçekte o davranışların tam karşıtı duygular yaşamakta olduğunu da düşünmek gerekir.
Yaşamın içinde olan ve kendisini yaşayabilen kişi, diğer insanların da yaşamına saygılıdır.
Tutucu kişi, yapmak istediği ama yaparsa suçlanacağı davranışları başkalarında gördüğünde onları eleştirerek ya da engelleyerek kendi isteklerini ketlemeye çalışır.
Bir insanı sevmek, onun gerçeklerini anlamaya çalışmayı da içerir.
Çoğu kez bir insana ya da duruma ilişkin ilk izlenimimiz, birkaç saniye de sürse, yerinde ve doğrudur.
Bebek, görünür de sevecen de olsa annesinin kendisine karşı tutumunun içten ya da zorlama olduğunu kolayca algılar.