Biz acı çekerken, insanlar, aş bunu, ileriye bak, o kadar da kötü değil demekte çok acele ederlerdi. Ama kederi inkar ederek aşamazdık. Onu hissetmeliydik. Hakkını vermeliydik. Bazen bu, "ileriye bakmanın" tam tersini yapmak anlamına gelirdi. Kederimizin derinlerine dalmalı, korkunç anları tekrar yaşamalı ve eskiden neler olabileceğini ve şimdi neler olacağını kendimize sormanın işkencesine dayanmalıydık.