Sabah öylesine tatlı ve aydınlık ki; ama ben hüzünlüyüm biraz ve içimden tarlalara, kimsenin olmadığı yerlere gitmek geçiyor, insanların her zamanki gibi güzel ve güneşli günü mahvedeceklerini çok iyi öğrendim artık.
Hem düşünürse insanın bu hayatta canını sıkacak ne kadar çok şey var. Şu duvarın arkasına gizlenenler böyle değil mi sanki? Mezarlıkta yalnız başıma korktuğumu biliyorlar ama yine de daha çok korkutmak için ellerinden geleni ardlarına koy muyorlar... Neden?