Yalnızca "çabalamaya değmez" demektir kendini öldürmek. Yaşamak, hiçbir zaman kolay değildir kuşkusuz. Birçok nedenden dolayı yaşamın buyurduklarını yapar dururuz. Bu nedenlerin birincisi de alışkanlıktır. İsteyerek ölmek, bu alışkanlığın gülünçlüğünün, yaşamak için hiçbir derin neden bulunmadığının, her gün yinelenen bu çırpınmanın anlamsızlığının, acı çekmenin yararsızlığının içgüdüyle de olsa benimsenmiş olmasını gerektirir.
Kendini öldürmek, bir anlamda melodramlarda olduğu gibi içindekini söylemektir. Yaşamın bizi aştığını ya da yaşamı anlamadığımızı söylemektir.
Gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır: intihar.
Okur Takip Önerileri
Baktığım her şeyde bir tuhaflık görmekten kendimi alamıyordum fakat dünya bin farklı şekilde düşünen, farklı geleneklerle büyütülmüş bin çeşit insanla doluydu.
Duyduğunuz hiçbir şeye inanmayınız. Gördüklerinizinse yalnızca yarısına inanınız.
"Yaşarken başının belasıydım, ölürken ölümün olacağım."
Pesti seram vivus - moriens tua mors ero.
Acı küçük ölçekte ölüm - ölüm büyük ölçüde acıdır.
"Acıya karşı durmaya çalışan aklın muazzam gerilimi, baktığı ne varsa her şeyin yeni bir ışık altında ışıldamasına yol açar ve bu yeni ışıklandırmanın verdiği anlatılmaz uyarı acı çeken insanın intiharın bütün çekiciliğine karşı durmasına ve yaşamaya devam etmeyi son derece arzulanır bulmasına yetecek güçtedir genellikle.
Acı kültürü yoksa barbarlık ortaya çıkar: "Anestezi altındaki bir toplumdaki insanlara canlılık hissi verebilmek için giderek daha güçlü uyaranlar gerekir. Kendini deneyimleyebilmeyi sağlayan uyaranlar olarak sadece kimyasal maddeler, şiddet ve terör kalmıştır.
İnsan acı çektiği durumda gerçekten mevcuttur, orada - bilerek ya da bilmeyerek - sevmiştir de.
Kopuşlar acı veriyorsa bağlar hakiki demektir. Sadece hakikatler acı verir. Hakiki olan her şey acı vericidir. Palyatif toplum hakikati olmayan toplumdur, aynının cehennemidir.
"Acının hiçbir anlamı yok."
Ölemeyecek kadar canlı ve yaşayamayacak kadar ölüyüz.