Yüreğinde bu dünyada söz dinleyip kimseyi gücendirmediği
zaman insanın ne kadar iyi yaşadığını hissediyordu,
demek ki öteki dünyada da her şey iyi olacaktı.
Soğukluğu, acımasızlığı, ona bağımlılığım duyduğum
sevgiyi daha da güçlendiriyordu. Öldür, çıkar canımı, diye
düşünürdüm iyi günlerimizde. Daha mutlu edersin beni.
O yaşlıydı, berikiler genç; o zayıf, berikiler besili; o sıkıcı,
berikiler neşeli. Demek oluyor ki büsbütün yabancıydı, eldi,
başka türlü bir varlıktı, ona acımak bile mümkün değildi.