“Bu aralar bir şeylerden kaçar gibi ruhum. Soluk soluğa ama hiçbir şey anlatmayacağına yemin etmiş gibi sakin. Gitmek istediği belli bir yer yok ama kalmak istemediğinden eminim artık. Ruhum sadece biraz olsun herkesin ve her şeyin susmasını istiyor. Kendini duyabilmek için.”
Belki de tükenmişimdir. Bir şeyler için uğraşacak çabayı kendimde bulamıyorumdur. Benim de emek vermeden güzel giden bir şeylere ihtiyacım vardır. Yeniden inanmaya ihtiyacım vardır. Beni bana geri vermek istiyorumdur.
“Bazen ne kadar yorgun oluyor insan.
Tükenmiş, bezmiş, hayatın hangi durağı burası ?
Kelimeler yetersiz, zaman anlamsız…
Sahi biz hangi zamanda hangi duraktayız…?”
Çocukken içimdeki çocuk ölmez diyordum, ben ne kadar büyürsem o da o kadar küçülür diye düşünüyordum hep fakat büyüdükçe fark ettim ki içimdeki çocuk ben büyüdükçe o da günden güne tükenip yok oluyormuş şimdilerde içimdeki o mutlu, saf ve huzur dolu çocuğu arıyorum. Bulur muyum bilmiyorum ama bulmak için hep arıyor olucağım belki bir gün, bir gün denk gelir sarılırız o güne kadar kendine iyi bak çocuk… hasretle…