Oymez
@Oymez
Bilmediğinin farkında olan bilgisiz, bilmediğinin farkında olmayan cahildir.
Ankara
7 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Geçmişte davranışları suçlanarak düzeltilmiş kişiler, suçlamaya karşı  hassastır. Suçlanacaklarını hissettiklerinde öfkelenirler. Bu, ‘ suçluluk psikolojisi’  diyerek geçiştirilecek bir durum değil, suçlulukla hassaslaştırılmış kalbin yeni suçlamalara karşı yaşadığı acının reddidir. Saldırganlıkları, bu acıyı duymamak için acıyı uyandıran kişiyi durdurma çabasıdır.
Sayfa 61Kitabı okudu
Anlaşılma isteği, sıradan bir istek değildir. İncinmişliğin anlaşılması, bireye kendini güvende hissettirir… Yeniden incineceğine dair kaygısı azalır… Anlaşılmadığını hisseden kişi kendini güvende hissetmez,nasıl üzüldüğünü, nasıl incindiğini aktaramadığı kadar da öfkelidir.
Sayfa 57Kitabı okudu
 İncinmişliğin öfkesi, bunu taşıyan kişi için duygusal yük, inciten kişi için ise şefkatsizlik barındırır…  Bir kişi, geçmişte yaşadığı bir incinmeden bahsediyor ve sorumlusu olarak da sizi gösteriyorsa bunu hafife almayın… sıradanlaştırmaya çalışmayın… Yokmuş gibi davranmayın… İncinmişliğini dile getiren kişiye abartıyor diye bakmayın… Bu tutumlar incinen kişinin size karşı öfkesini süreğen hale getireceği gibi, duygusal yakınlaşmanızın önündeki direncin de kaynağı olur… İncindiğini ifade eden kişinin incinmiş duygularını bırakmasına yardımcı olun… Bir başka deyişle size yönelik şefkatsizliğin azalması için, incittiğiniz kişinin sizi affetmesini kolaylaştırın…  Affedilmek, size yönelik öfkenin bırakılmasını sağlayacağı gibi, affeden kişinin kendini iyi hissetmesine de yardım eder… Kaliteli ilişkiler, ancak incinmişlikleri ile yüzleşip birbirlerini affetmiş bireyler arasında gelişir… İncinmeleri ile yüzleşmemiş ve birbirini
affedememiş bireylerin arasındaki ilişkiler güvenli değildir…
Sayfa 55Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Sağlıklı ailede çocuklar sohbet içinde hayaller geliştirirler; sağlıksız ailede çocukların hayalleri gelişemez, gelişmiş hayalleri yok edilir. Acı gerçek şudur ki aile genellikle hayallerin öldürüldüğü yerdir.
Sayfa 131 - KronikKitabı okudu
Utanca boğulmuş kişi korku, kaygı, suçlama ve öfke içindedir.
Utanca boğulmuş kişi ya diğerlerini suçlar, öfkeli, kindar ve korkak olur ya da kendini suçlar, kendini değersiz görür, isyan eder, patlar veya depresyona girer.
Utanca boğulmuş kişi kendisi olmaktan çekinir, başkalarının beklediği gibi görünmeye, giyinmeye, düşünmeye, davranmaya çalışır; kendi iç dünyasında yalnızlaşır ve bunalır. Ve bu kişi gittikçe şiddete yönelebilir. Sadece şiddetin değil, depresyon, kaygı, bağımlılık, kötü yeme alışkanlıkları, kabalık, saldırganlık, intihar ve cinsel saldırıların temelinde de utanç duygusu vardır. Aile içi şiddet utanç duygusundan kaynaklanır. Herkes utanç konusunun kendi bireysel sorunu olduğunu düşünür, ama aslında utanca boğulmak geniş çaplı toplumsal bir sorundur.
Sayfa 104 - KronikKitabı okudu
Ben bilinci içinde güçlerini kullananlar sorun yaratır, biz bilincinde olanlar sorun çözer. Dünyamızın sorun çözen insanlara ihtiyacı var. 
Yani anne-baba sadece sağlıklı çocuk yetiştirmek için emek vermemekte, dünyanın daha anlamlı ve barışçıl bir geleceğine de hizmet etmiş olmaktadır. Bana göre bundan daha kutsal bir uğraş olamaz.
Sayfa 95Kitabı okudu
Kendini ihmal eden bir annenin/babanın çocuğuyla kurduğu ilişki ile kendini ihmal etmeyen bir annenin/ babanin çocuğuyla kurduğu ilişki farklı olacaktır. Kendi beden ve ruh sağlığına önem veren, özen gösteren bir anne veya baba bencil değil, uzun vadeli düşünen olgun biridir. Kendini ihmal ederek saçını süpürge eden anne veya baba oksijen maskesini önce kendine takmadığı için oksijeni çabucak biter ve ne kendine, ne işine, ne eşine, ne de çocuğuna bir hayrı olur.
Sayfa 84Kitabı okudu
Kültürel kalıp içinde çocuk yetiştiren anne-baba çocuğa kötülük yaptığını bilmez, bilemez. Çünkü kültürel kalıp içinde çocuğun halinden anlama gibi bir değer yoktur. Korku-kaygı kültürünün tek değeri "güç”tür. Ne kadar güçlüysen o kadar değerlisindir! Bu kişiler çevrelerinden ne görmüşlerse hiç sorgulamadan onu yaparlar.
Biz anne-baba olarak sadece kendi davranışımızı yönetebiliriz, çünkü bu bizim etki alanımızdadır. Kendi davranışımızla çocuğumuzu etkileyebiliriz, ama onun davranışını yönetemeyiz. Onun davranışını yönetmeye kalktığımız anda çocuğu programlamaya çalışıyoruz demektir ki o an, çocuk terbiyesiyle hayvan terbiyesi arasındaki fark kaybolur.
