Dönüşte Ahmet Küflü'ye uğradım.
«Onu toprağa vereli ikiyüz altmışbeş gün oldu» dedim.
«Kederi aşıp ötesine geçemiyorum» dedim.
«Aşılmaz!» dedi.
Doktor Yücel'e vardım; «çaresi yok!» dedi.
Boşluğa baktık, ayrı pencerelerden.
Dönüp eve geldim. Eve her dönüşümde omuzlarıma abanan dağı çıkardım merdivenlerden; kapıdan birlikte girdik.
Bu gece seni okuyacağım.
Öfke ve acı yanyana.
Dokunmasalar da ağlayacağım.