Defterimi kapattım, hesaplarımı gördüm, yavaş yavaş yeryüzünden topuklamanın zamanı geldi, dedi.
“Gel birlikte topuklayalım. Ben de çürümekten usandım” dedim.
Dünyanın ruhu insanın mutluluğuyla beslenir. Ya da mutsuzluklarıyla, arzuyla, kıskançlıkla. Kendi Kişisel Menkıbesini gerçekleştirmek insanların biricik gerçek yükümlülüğüdür. Her şey bir ve tektir.
Kim olursan ol, ne yaparsan yap, bütün yüreğinle gerçekten bir şey istediğin zaman, Evre’nin ruh’unda bu istek oluşur. Bu senin yeryüzündeki özel görevindir.
Öyleyse neden yüreğimi dinlemek zorundayım?
Çünkü onu susturmayı hiçbir zaman başaramazsın.
Hatta onu dinlemiyormuş gibi yapsan da o gene oradadır, göğüsündedir; hayat ve dünya hakkında ne düşündüğünü sana tekrarlamayı sürdürecektir.