Sonra hep mutsuz, hep karanlık, hep yalnız oldum ben Fezai Abi. Kimseyi gerçekten sevmedim, kimseden gerçekten nefret etmedim, yaptığım her şeyin gerçekten bir anlam taşıdığına inanmadım. Ve Tanrı'yla bir daha hiçbir zaman konuşmadım. Böylece birbirimizi unuttuk.
Sayfa 161