Oysa herkes öldürür sevdiğini,
Bunu böyle bilin,
Kimi hazin bir bakışla öldürür,
Kimi latif bir sözle,
Korkaklar öperek öldürür,
Yürekliler kılıç darbeleriyle!
Kimi gençken öldürür sevdiğini,
Kimi ihtiyarken;
Kimi şehvetli ellerle boğar,
Kimi sevdiğini altına boğar:
Merhametlisi bıçağını savurur,
Çünkü böyle ölen çabuk soğur.
Kimi az sever, kimi çok,
Kimi alır, kimi satar;
Kimi öldürürken gözyaşı döker de,
Kimi gözünü bile kırpmaz:
Çünkü herkes öldürür sevdiğini,
Ama herkes öldürdü diye ölmez.
Birini tamamen tanımak, mümkün değildi. Binlerce duyguyu, binlerce anıyı, binlerce görüntüyü kontrolsüzce zihnimizde saklıyor, hiçbirinin farkında bile olmuyorduk. Kendimiz bile, bildiğimiz ve hissettiğimiz çoğu şeyin farkında değilken bir başkası nasıl tamamen tanıyabilirdi ki bizi
İnsanın adım adım büyüdüğüne hiçbir zaman inanmadım zaten. İnsan birdenbire büyür; daha doğrusu birdenbire olanlar birbirine eklenerek, küçük sıçramalarla büyütür insanı. Bazı çocukların hayatı zor geçer, büyümek için kitaplara, öykülere pek gerek kalmaz, yaşadıklarının yüküyle kocarlar hemen.