Osman Türk
@Sermest__
Şurada, bir sandalyenin üzerinde, gırtlağıma kadar kendi yaşamıma gömülmüş oturuyor ve hiçbir şeye inanmıyorum
Öğrenci
Türk Dili ve Edebiyatı
istanbul
5 okur puanı
Mayıs 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
hak bağışlayan zorbalar, bağdaş kurup oturmuştur bir kez yüreğimin ortasına
Kıyamet günü yaratıcıya anlamlı ve onurlu bir hikaye anlatabilmeliyim.
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Okur Takip Önerileri
Yaktığımdan daha büyük ateşlerde yandım..." Yorgun bir hayvanım, alevden bir kırbaç böğrüme iniyor. Şairlerin metaforlarının asıl anlamını buldum. Her gece kendi kanımın yangınında uyanıyorum.
Adam bedenine kötü davranıyormuş. Çok kötü.
Kollarını jiletliyormuş. Tırnaklarını makaslarla acıtıyormuş. Kırmızı lekelerle doluymuş bedeni.
Neden derlermiş, neden kötü izler bırakıyorsun bedenine? Ayıp değil mi, değil mi günah? Adam gülermiş, bedenim fanidir siz işinize bakın dermiş.
Eriyip çürüyüp yitip gitmeyecek mi bedenimiz?
Kalıcı olan ruhumuz değil midir?
Aradan uzun siyah düzenli bulutlar geçmiş. Ve ruz-ı mahşerde görmüşler adamı. Ağlıyormuş adam. İnsanlara üzgün bakıyormuş. Ruhu kırmızı lekelerle, eziklerle, çürüklerle doluymuş adamın.
Çok üzgünmüş adam.
Çok.
sizi tanrı korusun anneleri kim öldürür
annesi ölmüş çocuğun saçlarını kim güldürür
bir çocuğu annesinden ayırsanız ne olur
annesizlik bir şey değil çocuğun yüreği ne olur
söyleyin kul aşkına nasıl büyür o çiçek
kök çürük gövde çatlak dallarda kemirgen böcek
sen yine gül bir annenin ölümünden ne çıkar
annesi ölen çocuğun başını hayat yıkar
bütün büyük sanatçılar aslında hastalıklı kişilerdir. belki de insanların sevdikleri şeyi yapabilme riskini göze alabilmek için gerçekten acı çekmeleri gerekiyordur. gerçek sanat yapmak istiyorsan acı çekmelisin. ilham; hastalık, yara ve delilik ister.
seni şimdi bir yabancı gibi karşıma alıp
sanki senden bahsetmiyormuşum gibi yapıp
sanki benden bahsetmiyormuşum gibi
hatta bir aşktan bahsetmiyormuşum gibi
fırtınayı ve huzuru anlatacagım sana
yılları ve yolları, limanları ve fırtınayı
ve aşkın belki hiç adı geçmeyen kuzeyini
aşkın bu kuzeyden nasıl düşürüldügünü,
artık sonsuza dek yitirdiğimizi
büyünün bitişini,
hiç gerekmeyen yıllarda huzur,
çok gereken yıllarda da fırtına
nasıl yaşanır onu anlatacagım.
Seni bir yabancı gibi karşıma alıp
bunun dayanıklı bir şey olmadığını
sürekli kılınmadığını, çünkü aşkın
yapılan bir şey olmadığını,
başlangıçta bir melek konduğunu
sonunda bir kelebek öldüğünü,
yani kısacık sürdüğünü, oysa hayatın
bir korkular ve alışkanlıklar bütünü
olduğunu,
bütün bunları sana
nasıl anlatacağım?
Peki ama nasıl oluyor da siz, insan için yalnızca normal, olumlu olanın… kısacası, yalnızca refahın, mutluluğun yararlı olduğuna böylesine kesin, kendinize büyük bir güvenle inanabiliyorsunuz? Çıkarlar konusunda mantığınız yanılıyor olamaz mı? Öyle ya, belki yalnızca mutluluğu sevmiyordur insan? Belki aynı ölçüde acıyı da seviyordur? Belki acı da mutluluk kadar çıkarınadır?”
