Bence 10 sayfaya fazlasıyla sığdırabileceği duygularını o kadar uzatarak anlatmış ki okuması yoruyor ve usandırıyor. Kısaca Tolstoy dini açıdan arayışta ve bazı sorulara cevap arıyor ama bulduğu cevaplardan tatmin olmuyor.
Kitabı okurken bir an duygusal olarak çöküşe geçtim. Kendimi Ivan gibi hissettim. Bir gün hepimiz öleceğiz. Hayatı ölmeyecek gibi yaşıyoruz. Ivan hasta olduğunda karısı çocukları çevresindekilerin ona acımasını halini anlamasını isterken, herkes hayatına devam ediyordu. Bu şimdi de böyle değil mi ? En basiti derdimizi bile anlattiğımızda karşımızdakinin bizi anlaması için gözlerinin içine bakarken o bir anda kendi dertlerini dökmeye başlamıyor mu ? Aslında hepimiz aynıyızhepimiz o hale gelene kadar başkalarını görmüyoruz. O hale geldiğimizde de başkaları bizi görmüyor.
İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202245bin okunma
Tercümanı övmekle başlamak istiyorum. Bir kitap için ancak bu kadar emek verilebilirdi. Dipnotlardan tutunda, epik şiir tarzında olup anlam ya da hissiyat kaybı olmadan bir çeviri yapmak her baba yiğidin harcı değil. Bazı küçük kendi yorumları da dipnotlarda bulunmaktadır. Sadece çeviri yapmakla kalmamış iyi bir araştırmada yapılarak bize aktarılmış. (Feridun Beyin başka kitap tercümesinin olmaması ilginç bir detay.)