Kemik Bey Timbuktu da Willy'e kavuştu farklı bir sonu kabul etmiyorum... Bir köpeğin gözünden dünyayı görmek ancak böyle mükemmel bir anlatımla mümkün olabilirdi, ya da ben duygusallıktan fazla abarttım bilmiyorum. Kemik Beyin Willy'nin öleceği gerçeğini kabullendiği halde nasıl korktuğunu, o öldükten sonra hissettiği ezici yalnızlık duygusu ve özlemi çok gerçekti, yüreğimde hissettim. Sanki sokaklarda başıboş gezen, ağlayan, üşüyen bendim. Yeniden birilerine güvenmek için can attığı halde duvar gibi karşısına çıkan kötü insanların var olduğu gerçeği, her yeni dostta bir parça Willy i araması ve sonunda güzel bir aileye kavuştuğu halde, eski dostunun düşüncelerine ters düşen bu hayat biçiminden dolayı bir parça ona karşı ihanet ediyor gibi hissetmesi...
