İçimdə elə bir yük var ki..
sanki 15 yaşına qədər kimsəsiz yerdə,sadəcə anasıyla qalan,hər çərşənbə axşamı atasının yolunu gözləyən, onla danışıb əylənərkən belə birazdan gedəcəyini və yenidən onu görmək üçün 1 həftə gözləməli olduğunu düşünüb üzülən,15 yaşından sonra özündən 30 yaş böyük, mədəniyyətdən uzaq,qadından daha güclü olduğunu zənn edib bunu bilək gücüylə sübut edəcək qədər cahil və düşüncəsiz biriylə evlənib ömrünün baharında həyatını cəhənnəmə çevirən birinə boyun əyən Məryəm kimiyəm.
Ya da ağlına gətirmədiklərini başına gəlmiş görən,onu həyatda saxlayan tükdən incə ipə bərk-bərk tutunan,asi, bir o qədər də fədakar Leyla kimi...
ömrü ömrə calayıb illərin əzabını saxlamaq nə qədər yaşlandırır adamı,kim bilir?
"başqalarının acısı duyacaq qədər insansan" demişdi biri.qəlbindəki boğucu ağırlığın dadını çıxar o zaman,əziz oxucu. insanlığın ən gerçək sübutu o çünki...
gerçəklər də ki,acı olur,bilirsən)