Ben iğdenin gümüş aydınlığında duruyorum çoktandır bir yanım karanlık.
Biraz uzaktan bakınca
İki baca sanki kurum bağlamış
Uzansa da birbirine, alevi değmiyor artık.
İçimde işleyen acıyı size değil
bir suya bırakmayı öğrendim
dal olmaktan vazgeçeli çok oldu
bu yüzden ne bir ağacım var
bana beden
ne de çiçek açacak benden.