Ben onun münzevi kalbine uzaklardan seslenmek için, kulaklarının içine en güzel hislerimi fısıldıyorum.

SON vapur.

Anna haklı; mutlu olan, başkasına da mutluluk veriyor.

İnsan kalbi öylesine acayip ki, bir zamanlar tüm aklıma egemen olan ve tüm ruhumu dolduran bu insanı onca yıl boyunca bir kez olsun aklıma getirmemiştim. Ona ne olduğunu hiç merak etmeden ölmüş olabilirdim veya o ölmüş olabilirdi..

Yarın..
Yarın onlar için de çok uzaktı, fazla bir anlamı yoktu, böyle bir yarının. Hepimiz için söz konusu olan, özünde bir saat daha yaşamaktı, üstelik, her şeyin cinayete indirgendiği bir dünyada, tek bir saat bile başlı başına bir olguydu.

Öyle işte! En güçlü o, başka güçlü yok. (!)

Ah! Şu çekip gitme isteği yok mu!

Gölgenin bir ucundan diğerine gide gide, az buçuk yolumuzu bulmaya başlıyorduk, ya da bize öyle geliyordu.. Bulutun biri ötekilerden daha açık olsa, bir şeyler gördüğümüzü sanıyorduk..