İmadəddin Nəsimi
Sən sana gər yar isən var, ey könül, yar istəmə!
Yarü dildar ol sana, sən yarü dildar istəmə!
Bivəfadır çün bu aləm, kimdən istərsən vəfa?
Bivəfa aləmdə sən yari-vəfadar istəmə!
Fuzuli
Əql yar olsaydı, tərki-eşqi-yar etməzmidim?
İxtiyar olsaydı, rahət ixtiyar etməzmidim?
Ləhzə-ləhzə surətin görsəydim ol şirin ləbin,
Sən kimi, ey Bisütun, mən həmqərar etməzmidim?
Nişə məhrəm eylədin şəmi, məni məhrum edib,
Mən sənin bəzmində can nəqdin nisar etməzmidim?
Dərdimi aləmdə pünhan tutduğum naçardır,
Uğrasaydım bir təbibə aşikar etməzmidim?
Yar ilə əğyarı həmdəm görməyə olsaydı səbr,
Tərki-qürbət eyləyib, əzmi-diyar etməzmidim?
Vaizin bəzmin mənim rüsvalığımdan qıl qiyas,
Onda sidq olsaydı, mən təqva şüar etməzmidim?
Ol güli-xəndanı görmək mümkün olsaydı mənə,
Sən tək, ey bülbül, gülüstanə güzar etməzmidim?
Ey Füzuli, daği-hicran ilə yanmış könlümü,
Laləzar açsaydı, seyri-laləzar etməzmidim?
Ol güli-xəndanı görmək mümkün olsaydı mənə,
Səntək, ey bülbül, gülüstanə güzar etməzmidim?
–aşiq sevgilisini gülə, özünü isə bülbülə bənzədir.
Möhtəşəmdi 😊
Sən nə istəyirdin, nələr itirdin?
Qorxma kül olmaqdan, yan, məhəbbətim.
Sən mənim başıma nələr gətirdin,
Ay ilk məhəbbətim, son məhəbbətim.
O parlaq sevgimdən çox utanıbdan,
Ulduzlar eşqimdən qızartı dərmiş.
İnsanlar bir dəfə doğulduğundan,
Elə bir dəfə də sevə bilərmiş.
Mənəm, milyard naxış səpmişəm göyə,
De, varmı hesabı
"Sıxma ürəyimi, ürək cəhənnəm,
Axı sən ordasan, sən sıxılarsan."
İncəliyə bax ki cümlədə, bunu həm yazar həm də ifaçı vurğulu edir və elə gözəl məna kəsbedir ki 🫠
Bir keresinde biri, "Aptallık dışında her kötülüğün çaresi vardır," demişti. "İnatçı bir aptalı azarlamak ya da bir ahmağa nasihatte bulunmak suya yazı yazmaktan farksızdır."
Birçok alerji türü var. Ama bir tanesi eksik: Aptal alerjisi. Bazı insanların gerizekalılıklarının insana hissettirdiği polenden, tüyden, laktozdan, glutenden daha kötü. İnsanın gırtlağını rahatsız eden bir alerji türü bu. Böyle boğazına boğazına çökerken o his, karşısındakinin ümüğünü sıkmak istetecek bir his. Tabi ki derin bir nefes alıp, zararlı maddeden uzak duruyoruz. ^^
Her şeyin bir hayal, aldatıcı bir rüya, tam bir vehim olduğu meydana çıkınca ne yapılabilirdi? Bu sefer inanmak ve ümit etmek kabiliyetini ben kaybetmiştim. İçimde insanlara karşı öyle bir itimatsızlık, öyle bir acılık peyda olmuştu ki, bundan zaman zaman kendim de korkuyordum. Kim olursa olsun, temasa geldiğim herkesi düşman, hiç değilse muzır bir mahluk telakki ediyordum. Seneler geçtikçe bu his kuvvetini kaybedeceğine şiddetlendi. İnsanlara karşı duyduğum şüphe, kin derecesine çıktı. Bana yaklaşmak isteyenlerden kaçtım. Kendime en yakın bulduğum veya bulacağımı zannettiğim insanlardan en çok korkuyordum. "O bile böyle yaptıktan sonra!.." diyordum...