Ben eskilere uzanan akar suyum
Tekrarlanan eski yeni evrende
Ayrılan evrenden, onlar içinde
Ben tanığım zamanın düşüne, kirpiklerimde
Ve çığlığımda yankıyor gençliğim
Bütün yarınlar okşar kapımı gece
Çalarım bin kapıyı
Açık kalan avucumu vururum kendi başıma
Üstüme dökülür, dökülür beyaza karışan
siyah saçlar
Benim yüzüm uzaklarda, bütün güzelliklerle
Saklı olgun meyvelerde yolum
Hepsinin suyu kirpiklerimin toprağına
Şimdi gecemizin düşü yeşillendi çaresiz
Nasıl barınacaksın bütün toprağın dağlık
Hayret, hepsinde bukağı bağlı
Nerde ey nesil, nerde büyütsem seni ey nesil?
Öldün mü çukurunda dünyanın?
Çığlık-uzakların üzerindeydi
Tarihin kirpiklerinde binlerce uykusuzluk
Ölüm onda, yorgun gezmekten.
Sabahın başlangıcında gün yorgun..
Çığlık yaralı ve boğuk
Sorular onda delirir, nerde yarın
O yaratan görünmüyor, nerde yol?
Ömrüm gençliğimi geçti
Dedi: kim kucaklayacak ırmağı ve akacak
Boşalacak örgülü ırmaklarla
Doğuracak yeniden insanları, öldürerek
ardımda, cehaletin kuşağını.
Çıksam uzanan bu ruhumun üstüne
Yaratırdım göğsümden insanı.
Bütün hançerler bedenimde ve ben kışta saklı.
Toprak söyledi: arzu köklerimde başlar, benimle kımıldar bütün sorular, göğsümdeki açlığın güzelliği
rüzgârla daha da güzelleşir.