Frida , günlüğünde ve mektuplarında Diego' ya olan duygularını şöyle yazar:
"... Ama sevgilim, bir daha gelseydim dünyaya yine seni severdim... Canlı canlı çürüyeceğimi bilerek!"
" Kurbağam, Diego'm ... Dünyanın en büyük acısını yaşattın bana, seni sevmeye başladığım ilk andan itibaren, her gün yavaş yavaş öldüm."
"Senin çirkin olduğunu söyleyen annemden nefret ettim. Ve benim gibi bakamayan herkesten . Güzelliğini görmemelerini anlayamadım hiç..."
" Bir tek senin çocuğunu doğurmak istedim. Ah Diego' m , bebeğimizi tutamayan paramparça rahmimden nefret ettim. Söküp atmak istedim. Sana çocuk doğuramayan rahmimi taşımak yük oldu bana."
" Her seferinde, deliler gibi aşık olarak, geri döndüm sana. Kim bikir, belki de senden hiç gitmemiştim."
" Senin sevmediklerini de sevdim ben Diego. Neden sevmediğini anlamak için sevdim. Sana olan öfkemi dindirmek için belki. Ama , öfkem dinmedi Diego."
"Beni anladın. Zaten en dayanılmaz acı buydu. Sen beni anladin ve anladığın halde canımı yaktın Diego, acı çeken bir yüreğim var. Seni sevmeye başladığım ilk günden beri, acı çeken bir yürek. Acı çeken yüreği var ise bir bedenin, daha hızlı çürüyor o beden..."
"Seni sevmeye başlayalı çok zaman geçti. Küçük, asi bir genç kızdım seni sevmeye başladığımda. Ama şimdi, bedeni çürümeye başlayan yaşlı bir kadınım. Bütün bedenler çürüyor aslında Diego'm. Eskiyor bütün bedenler..."