Cahit Zarifoğlu'nun sobada tutuşturulan kitabının hikayesini biliyor musunuz? İşaret Çocukları, 1967 yılında bastırdığı ilk kitabı. Şimdi sosyal medyanın her alanında karşımıza çıkan o satırlar, yıllar önce bir odun kadar değer görmemiş.
Buna artık alışığız zaten, büyük yazarların, şairlerin bir zamanlar hiç de önemsenmediğine... Tüketim endüstrisiyle birlikte de önemseniyor-muş- gibi görünmesine...
Zarifoğlu o zamanki burs parasıyla bastırıyor kitabını. Taksit taksit ödüyor sonra yıllarca. Ama dağıtımını yapamıyor tabi. Nereden bilsin, şair adam sonuçta. Kalıyor matbaada aylarca, alın bu kitapları diyorlar her gün. Şansına arkadaşının abisinin yazıhanesini buluyorlar. Taksitler ödeniyor, hala soran alan yok kitapları. Oradan da alın diyorlar. Onca kitap, koyacak yeri yok, ne yapsın, kalıyor yine orada üç beş ay.
Sonra bir gün arkadaşı diyor ki; senden ses çıkmayınca abim onları sobada yakmış her gün. Ah üstadım alsaydın sokağa koysaydın daha hayırlı olurdu diyorum, hikayeyi okurken. Yapacak bir şey yok, yürekleri ısıtması gereken satırlar, küçük bir odayı ısıtmış.
Böyle de bitmiyor hikaye. Bir gün sokakta yürürken görüyor üstad kitapları, yere serilmiş ikinci el kitapçıda. Üstündeki fiyatın çok da altında satıyor. Buna da şükür diyor, alıyor birkaç tane.
Yaşamak bu kitaplardan biri oldu. Okuyalı çok oldu, incelemesini ancak şimdi yazabiliyorum zira kitabın ve bana kattıklarının iyice demlenmesi gerekiyordu kafamda. Ayrıca bu bir inceleme de değil, zira
