"Evet. Kanatlarım çıksaydı uçardım da. Ama insanların kanatları çıkmaz Katniss. Gerçek mi, değil mi?"
"Gerçek. Ama insanların hayatta kalmak için kanatlara ihtiyacı yok."
"Alaycı kuşların var."
"Belki de 6. Mıntıka'dakiler o kadar da aptal değildi ha, ne dersin? Kendini uyuşturup gün boyu vücuduna çiçekler falan çizmek o kadar da kötü bir hayat değil bence. En azından bize göre daha mutlu görünüyorlardı."
Pes ettim. Konuşmayı, tepki vermeyi bıraktım ve getirdikleri yiyecek ve suyu geri çevirdim. Koluma istedikleri şeyi enjekte edebilirlerdi ama yaşama arzusunu kaybetmiş birini yola devam ettirebilmek için bundan çok daha fazlası gerekirdi.
Bu girişimde başarılı olup olmayacağım sorusunun cevabı, kocaman bir "hayır" da olsa verilmişti. Çaresiz durumlar, çaresiz önlemler almayı gerektiriyorsa, ben de istediğim kadar çaresizce hareket etmek konusunda özgürüm demekti.
Çünkü bazen insanların başına bir şeyler gelebilir ve onlar da bu şeyleri kaldıracak donanıma sahip olmayabilirlerdi.
Mesela şu anda benim olduğum gibi.