Dünya edebiyatındaki-bana göre- en yetkin ironik eserlerden biri Allen Ginsberg'e ait olan Amerika şiiridir: Bu şiirde Amerika'nın hataları övülmekte, desteklenmekte, karşılaştırmalı olarak hatanın dökümü yapılmakta ve Amerika şaire yaptırım konusunda çaresiz bırakılmaktadır. Olağan bir eleştiri, karşıt eleştiri hakkını doğururken böylesi bir durumda ortada tüzel açıdan bir eleştiri veya haklara saldırı saptanamadığı ve karşılık verilemediği için şairin tepkisi zafere ulaşmaktadır. Edebiyatın bu tür bir yöntemi dışarıda bırakması mümkün mü? Bugün Can Yücel'in çoğu şiirini okurken hâlâ dönüp dolaşıp şu dizeye takılmıyor muyuz: "Ne kadar pis kokarsak o kadar iyi"
İroni, yumuşak gibi görünse de her zaman içinde iron ( demir) taşır ve serttir. Ayrımsız: Yumuşağa da sert, serte de sert.
Tek bir şehre ya da bir eve bağlı olmak bence pranganın en büyüğü. Fakat insanlar bunu umursamıyor. Belki okul, iş, evlilik, çocuk kalıbı içinde büyütüldüğümüz içindir. Ben nedense hiç böyle bir insan olamadım. Yeni insanlarla tanışmak, özellikle otostopla, tarihe dokunmak ve doğanın bir parçası haline gelmek benim için her zaman en büyük zevk