...
Ömrümün sevinci, hüznü sendedir
Alnımın yazısı mavi derinliktedir.
Sevdiğim kimseleri mutlu görmek emelim iken onları dertli etmek de alnımın yazısı imiş.
Sayfa 105Kitabı okudu
ruh üşümesi
Yazarken nefesimi tuttuğum, bıraktığım, kelimeleri yuttuğum, vazgeçtiğim doğrudur. Zaten vazgeçmek boynumun borcu mudur, alnımın yazısı mıdır hiç anlamadım. Sürekli ya vazgeçiyorum ya vazgeçiliyorum. Bu döngüde kör bir kuyuya giriyor, sağlam çıkamıyorum. Bazen kolum olmuyor bazen ayağım, bir defa gözüm yoktu, gözlerimden biri. Korkunçtu bu. Ben de diğer gözümü kuyuya geri yolladım, bulması için kayıp gözümü. O arada ben karanlıkta kaldım ama düşünmek için hiç vaktim olmadı, hiç durmadan yaşamaya uğraştım, tam öyle yaşamaya alışıyordum ki iki gözüm de geldi. Seneler geçiyordu, şükür kavuşturana dedim. Ama gözlerimin gelmesiyle sorunlar bitmedi, gözlerim geldiğinden beri dünya gözümü kamaştırıyordu, bir şeyler yapmalı, vazgeçmeliydim, ölüyordum, böyle nasıl yaşanılırdı? İki gözüm geldi, ben bozuldum. Bir başkası oldum çıktım, hırçındım ama dalgındım yeniliyordum bir de üstüne kazanmak gayemi unutmuştum.
Yusuf,dedi Züleyha, sana, gel kaderim ol, demem O kadar ki, güldeki sevda, çöldeki ateş, denizdeki su kadar kadersin bana. Bak alnına, iki kaşının ortasına. Orada benim mührüm var. Alnımın yazısı olduğun kadar, alnına da yazıyım
Kimden sual ettiysem halimi
Güldüler.
Anam bile şiir yazdığım için
Bakmadı yüzüme.
Yalnız bir öğleüstü sofrada
Ölüm mukaddermiş dedi
Halbuki yaşamak alnımın yazısı...
(Servetifünun/Uyanış, 29.05.1941)
Sayfa 41Kitabı okudu
